The Samra boutique, before and after the strike. Photos by Samra Fashion – Gaza.
“Years of work disappeared in one minute”
Tuesday, May 7, 2019
The latest round of hostilities between Israel and Gaza that erupted earlier this week took its toll on the lives, homes and dreams of individuals in Gaza and southern Israel. Media reports tend to focus on the stories of those killed or injured. This is the story of one Palestinian resident of Gaza who was “fortunate” enough not to suffer direct physical harm, but is one of countless people paying a different kind of price. Mahmoud Said Al Nakhaleh, 29-years-old from Gaza City, lost his life’s work in the blink of an eye when Israel bombed the six-story building that housed his women’s clothing boutique in central Gaza City.
Four years ago, Al Nakhaleh opened his boutique, Samra, on the city’s main street, and it became a successful retail business. On Saturday night, just ahead of the start of Ramadan and the holiday that marks its end, Eid Al-Fitr, when people tend to shop for new clothes, Al Nakhaleh lost his property, his investment, and his livelihood in one fell swoop.
“We were working in the store, getting ready for the holiday. I never once thought anything like this could happen,” Al Nakhaleh told Gisha’s field coordinator, Mohammad Azaiza. “No one contacted us to tell us to leave the store. We ran away when we heard the warning missile hit the building. We didn’t take anything with us. Within minutes the building turned into rubble. Years of work disappeared in a minute.”
Personal documents and cash that were in the store at the time were also destroyed. Al Nakhaleh estimates that merchandise worth tens of thousands of dollars, which was on the shop floor at the time of the bombing, was lost, along with $40,000 worth of brand new stock purchased for Eid Al-Fitr that was still in storage.
The boutique had been the sole source of income for both Al Nakhaleh and his two employees, all of whom are now unemployed. Other offices located in the same building were also demolished. “There are organizations that provide care for orphans, educational centers, media agencies. Why bomb them? Even the Red Cross told us no one had warned them that the building was going to be bombed,” said Al Nakhaleh.
Now Al Nakhaleh is trying to decide what to do next. “I was married recently and I live in a rental. Everything I had is gone and I can’t get it back. I don’t know what to do,” he admits. “I call on the world to take action to stop the firing on civilians in the Gaza Strip.”
There is no military solution that can usher in long-term quiet. Regional stability will only be made possible once Israel takes substantial, forthright steps to protect the human rights of Gaza’s two million residents and allow the Strip’s shattered economy to recover and develop. Ceasefire agreements, the “gestures” by Israel that come with them to “ease” the closure on Gaza, or more humanitarian aid from the international community cannot substitute the only long-term solution, which is an end to the occupation and resolution of the conflict.
“עבודה של שנים הלכה בדקה”
יום ג’ 7 במאי, 2019
סבב האלימות האחרון גבה קורבנות. חייהם, רכושם ותקוותיהם של תושבים, בעזה ובדרום ישראל, נלקחו מהם באלימות בלתי נסבלת. מתפרסמים סיפוריהם של מי שחייהם קופחו, של מי שנפצעו. הסיפור הבא הוא של אדם שלמזלו לא נפגע בגופו, אך הוא נמנה עם הרבים שמשלמים מחיר אחר. פרנסתו ומפעלו המקצועי של מחמוד סעיד אל-נח’אלה, תושב העיר עזה בן 29, נלקחו ממנו אתמול ברגע כשבוטיק בגדי הנשים שבבעלותו נהרס כליל אתמול בהפצצה של ישראל על הבניין בן שש הקומות שבו נמצא העסק, במרכז עזה.
מאז פתח אל-נח’אלה את הבוטיק לפני ארבע שנים, ברחובה הראשי של העיר עזה, הפך “סמרא” לחנות מצליחה לייבוא ולממכר בגדי נשים. כעת, בשיא עונת הקניות, לקראת הרמדאן והחד שבסופו, איבד ברגע את כל רכושו והונו.
“עבדנו בחנות והתכוננו לחג, ולא עלה בדעתי לרגע שדבר כזה יקרה,” סיפר היום למוחמד עזאיזה, תחקירן “גישה”. “אף אחד לא יצר קשר לבקש שנצא מהחנות. ברחנו כששמענו את פגיעת טיל האזהרה. לא לקחנו איתנו דבר. בתוך דקות הבניין הפך לעיי חורבות. עבודה של שנים הלכה בדקה”.
כסף מזומן ומסמכים אישיים שנשארו בחנות, הושמדו. אל-נח’אלה מעריך כי בהפצצה נפגעו סחורות בשווי עשרת אלפים דולר שהיו בחנות, וסחורה חדשה בשווי 40 אלף דולר שנשמרה במחסן והיתה מיועדת לרמדאן ולקראת עיד אל-פיטר.
בחנות הועסקו גם שני עובדים, שהיא מקור פרנסתם היחיד, וכעת מחוסרי עבודה. בנוסף לבוטיק של מוחמד, נפגעו משרדים נוספים השוכנים בבניין שהופצץ. “יש כאן ארגונים לטיפול ביתומים, מרכזים חינוכיים, סוכנויות תקשורת. למה להפציץ? אפילו הצלב האדום מסרו לנו שאיש לא עדכן אותם בכוונה להפגיז את הבניין,” אמר אל-נח’אלה.
הוא מנסה כעת לחשב את צעדיו. “התחתנתי לאחרונה ואני גר בשכירות. כל מה שיש לי הלך ללא חזור. אני לא יודע מה לעשות,” הוא מודה. “אני קורא לעולם לפעול למען הפסקת הירי לעבר אזרחים ברצועה”.
כל עוד לא ייעשו צעדים כנים לקידום זכויות האדם של תושבי הרצועה, נדונו לחזרה מעגלית איומה של פרצי אלימות, לעוד ועוד סיפורים כשל מחמוד אל-נח’אלה. הסכמים קצרי טווח ו”מחוות” ישראליות שמבטיחות “להקל” על הסגר, כמו גם עוד סיוע הומניטרי מידי הקהילה הבינלאומית, אינם תחליף למהלכים ארוכי-טווח שיובילו לסיום הכיבוש ולפתרון לסכסוך.
“تعب السنين ضاع بلحظة”
الثلاثاء 7 أيار، 2019
حصدت جولة التصعيد الحالية الكثير من الضحايا. السكان، الذين يعانون أصلاً وزر الحياة اليومية القاسية، يخسرون أرواحهم، ممتلكاتهم وأحلامهم بعنف لا يطاق. نسمع قصص الضحايا والجرحى، لكن السطور التالية مخصصة لشخص حالفه الحظ ولم يخسر حياته ولم يصب بجسده، لكنه ككثيرين آخرين، دفع ثمنًا من نوع آخر. محمود النخالة، من سكان غزة ويبلغ من العمر 29 عامًا، خسر مصدر رزقه ومشروعه التجاري، بعد ان تم هدم بوتيك الملابس النسائية التابع له جراء قصف إسرائيلي لعمارة في مركز مدينة غزة.
منذ ان افتتح النخالة هذا البوتيك قبل أربع سنوات، في شارع أحمد عبد العزيز في مدينة غزة، أصبح بوتيك سمرا، متجرًا ناجحًا ومتميزًا لاستيراد وتسويق الملابس النسائية. الآن، وفي ذروة موسم المبيعات، عشية شهر رمضان وعيد الفطر، خسر بلحظة كل ما يملك.
“عملنا في البوتيك وتحضرنا للعيد، ولم يخطر ببالي للحظة أن يحدث شيء من هذا القبيل،” قال النخالة للباحث الميداني في “ﭼيشاه – مسلك” محمد العزايزة. “لم يتصل بنا أحد ليخبرنا بأن نخرج من الدكان. هربنا عندما سمعنا انفجار صاروخ التحذير. لم نأخذ معنا أي شيء. خلال دقائق تحولت البناية لخرابة. تعب السنين ضاع بلحظة.”
الأموال والمستندات الشخصية التي ظلت في الدكان، أبيدت. ويقدر النخالة أن قيمة البضائع التي كانت في الدكان تبلغ نحو 10 آلاف دولار، بالإضافة إلى بضائع جديدة بقيمة 40 ألف دولار وصلت مؤخرًا وحفظت في المخزن لعرضها في رمضان وعيد الفطر.
كما عمل في البوتيك شخصان آخران، كان ذلك هو مصدر رزقهما الوحيد، والآن بقيا بلا عمل. بالإضافة إلى بوتيك محمد، ضمت العمارة مكاتب أخرى دمرها القصف. “يوجد هنا جمعيات لرعاية الأيتام، مراكز تربوية، مكاتب إعلامية. لماذا تم قصف المبنى؟ حتى الصليب الأحمر أخبرنا أن أحدًا لم يبلغهم عن النية بقصف المبنى” يقول النخالة.
يحاول محمد الآن دراسة خطواته. “تزوجت منذ فترة قصيرة وأسكن بشقة مستأجرة. كل ما أملكه ذهب بلا عودة. لا أعرف ما يمكنني فعله” يقول محمد ويضيف “أناشد كل العالم بالعمل من اجل وقف قصف المدنيين في غزة”.
طالما لم يتم اتخاذ اجراءات حقيقية وصادقة لتعزيز حقوق الإنسان لسكان قطاع غزة، سنبقى جميعنا نعاني من هذا الواقع المرير، الذي تحكمه جولات التصعيد المتكررة، ونشاهد المزيد من الحالات الشبيهة بحالة محمود النخالة. اتفاقيات قصيرة الأمد و”بوادر حسن نية” من قبل إسرائيل، التي بموجبها يتم “تخفيف” وطأة الإغلاق المفروض على القطاع، وحتى ضخ المزيد من المساعدات الإنسانية، جميعها ليست بديلات عن حلول جذرية تؤدي إلى إنهاء الاحتلال وحل الصراع.